SES

İliklerine kadar soğuktu ve yalnızdı

Başıboş karanlık bir sokaktı

Ellerinde siyah poşetler

Anlamsız bir gülümseme vardı

Sonra sen vardın, biriler vardı

Duvarın üstünde ben vardım

Biri sana adımı duyurdu!

Adın adıma çarpınca Atila İlhan doğdu.

‘’felaketim olurdun, ağlardım’’

Birileri bu satırları bana okurdu

Ben seni düşünürdüm, ağlardım

Yıldırımdan sonra beklenen gökgürültüsü gibi

Yorganın altında seni beklerdim

O ses bazen hiç gelmezdi.

İlklerin ruhu soğuktu ve yalnızdı

Uzaklarda bir yerden seslenmek gerekirdi

Bağırmak ve irkilmek için

Bir şeyler üretmek için

Senin adını bir yerlerde geçirmek için

Tenha bir sokaktan kalabalık sokaklara

Oradan tekrar senin yanına oturmak için

Bağırmak gerekirdi. İrkilmek gerekirdi

O ses bazen hiç gelmezdi..

Kendimi kaybetmemek için saklandığım bir yer vardı

Yıl 1995 nisan ayı ve kimsecikler yoktu

Bekledim bi kaç ses daha kaldı

Sonsuz bir yolculuk için

Zamanın gerisinden gidince

Adımlarım tersinden izleniyor

Görülmemiş güzellikler görülüyordu

Biride sendin , senden başka herkes 

Çirkin kalıyordu.

Duyulmamış şarkıların ruhunu yaşamak 

Yaşamak ama istemek vardı içinde

Sesler duyup yalnız olmadığını hissetmek

Karşındakine bakarak , yüksek sesle söylemek:

‘’o ses bazen hiç gelmezdi..’’