GEZGİN (OPUS NO. 200495)

Aslında kimse kimseyi sevmiyor da, seviyormuş gibi yapıyor

Tekinsiz ve yalnız kalmamak için bir savunma mekanizması aşk!

Doğduğumdan beri beynime pompalanan pompalama isteği.

Zifiri karanlık sokaklar arasında süzülerek arayışta beyin

Bir yerlerde görmek istemediği şeyler görmek istiyor

İnanmazsınız ama insan doğduğundan beri

Kendini elliyor!

Kilise duvarına işediğimi hatırlıyorum en son 

Rasyonel bir akıldan konuşuyorduk bir yandan

Ağırlığınca kelimenin altından çıkıyordu

Kurtçuk bir Nietzsche

Hamam böceği bir Heidegger 

Örümcek Spinoza

İkiz kardeşimi astıkları ip hala duruyor isanın boynunda

Çivilerden birini alıp 

Egon Schiele tablomu asıyorum duvara

Kristal bir küllük kalmış aile yadigarı

Onun kırık parçalarıyla kesiyorum sakalımı

Nerdeyim ben? Çıkardınız mı?

Hayır hayır boşverin onu

Kendinizi buradan kurtarın.

Bir hikaye anlatıyordu fransız anti-oedipus

Gözlerimle takip etmeyi bıraktığımda keşfettim

İlk Hegel nefretimi

O zamanlar postum yapısal bir kürkten yapılıydı

Gözlerimin etrafındaki halkaları

Sokak ortalarında gizli gizli felsefe konuşan insanlara borçluyum.

Aslında kimse kendini sevmiyor da seviyormuş gibi yapıyor!